معنی تنگ عیش در لغت نامه دهخدا

کنایه از مفلس و بی چیز. (برهان) (ناظم الاطباء). مفلس و دردمند. (غیاث اللغات). مفلس و بی چیز. (انجمن آرا). درویش و مفلس. (فرهنگ رشیدی). تنگ دست. تنگ معاش. تنگ روزی. تنگ بخت. تنگ زیست. کنایه از مفلس و تهیدست. (آنندراج) :، بسا تنگ عیشان تلخی چشان، که آیند درحله دامن کشان.، (بوستان).، بی رخت شد چون دهانت عیش من، تنگ عیش است آنکه مهمانیش نیست.، کمال خجندی (از آنندراج).، گردون تنگ عیش به یک قرص ساخته، صبح از دهن برآرد و شامش فروبرد.، فیاض لاهیجی (از آنندراج).،، صاحب اندوه. (برهان) (ناظم الاطباء) :، جان ندارد هرکه جانانیش نیست، تنگ عیش است آنکه بستانیش نیست.، سعدی.، رجوع به مادۀ بعد شود

معنی تنگ عیش در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بیچاره، ندار، کم رزق و روزی، بی پول، بی نوا، تهی دست، دست تنگ، مفلس، بی چیز، تنگ دست، تنگ معاش، تنگ روزی، متضاد: فراخ عیش

معنی تنگ عیش - جستجوی لغت در جدول جو

تنگ عیش

لغت نامه دهخدا

تنگ عیش

فرهنگ واژه مترادف متضاد

تنگ بیز

الک، وسیله ای گرد و دیواره دار با سطح سوراخ سوراخ معمولاً ریز که برای جدا کردن ناخالصی، گردها یا اجزای ریز و درشت حبوبات، آرد و امثال آن به کار می رود، پرویز، چاولی، تنک بیز، آردبیز، پرویزن، پریزن، گربال، غربال، منخل، موبیز، غربیل، پریز، غرویزن

اَلَک، وسیله ای گرد و دیواره دار با سطح سوراخ سوراخ معمولاً ریز که برای جدا کردن ناخالصی، گَردها یا اجزای ریز و درشت حبوبات، آرد و امثال آن به کار می رود، پَرویز، چاولی، تُنُک بیز، آردبیز، پَرویزَن، پَریزَن، گَربال، غَربال، مُنخُل، موبیز، غَربیل، پَریز، غَرویزَن

فرهنگ فارسی عمید

تنگ معاش

(تَ مَ)

مفلس و فقیر و بینوا. (ناظم الاطباء). تنگ زیست. (مجموعۀ مترادفات). تنگدست. (از آنندراج). تنگ عیش. تنگ روزی. تنگ بخت:
به بخل وعده تراش و قناعت عیاش
به صدق تنگ معاش و خوشامد جرار.
عرفی (از آنندراج).
رجوع به تنگ زیست و تنگدست و تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تنگ بیز

(تَ نُ / تُ نُ / تَ)

غربالی را گویند که آن را از موی دم اسب در غایت تنگ چشمی ببافند و چیزهایی را که خواهند بسیار نرم و باریک شود بدان ببیزند. (برهان). موبیز و غربال. (ناظم الاطباء). رجوع به تنک بیز شود، پالاون و ترشی پالا را گویند و آن ظرفی است که مانند کفگیر سوراخها دارد و بدان چیزها را صاف کنند. (از برهان)

لغت نامه دهخدا

تنگ خوش

(تَ خوَشْ / خُشْ)

دهی از دهستان دیر است که در بخش خورموج شهرستان بوشهر واقع است و 110 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

تنگ دیو

(تَ وْ)

دهی از دهستان سوسن است که در بخش ایزۀ شهرستان اهواز واقع است و 190 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

تنگ ریز

(تَ)

دهی از دهستان میمنداست که در بخش مرکزی شهرستان فیروزآباد واقع است و 268 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

تنگ گیر

(کَ / کِ)

ممسک و کم خرج و کسی که فشار سخت دهد. (از ناظم الاطباء). سخت گیر: معطب، مرد تنگ گیر بر عیال. مقتر، قاتر، تنگ گیر بر عیال و غیره. (منتهی الارب از یادداشت بخط مرحوم دهخدا) ، بخیل، تنگ دست. (ناظم الاطباء). رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

تنگ سیم

(تَ)

کم پول. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). فقیر. کسی که سیم اندک دارد:
خاصه در دولت سرایی کاندر او مدحت سرای
تنگ سیم آید، از او بیرون شود با تنگ سیم.
سوزنی (از یادداشت ایضاً).
رجوع به تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تنک ریش

(تَ نُ / تُ نُ)

کسی که ریشش نازک بوده و انبوه نباشد. (ناظم الاطباء). کوسه. کوسج. خفیف اللحیه. زبرقان. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). رجوع به تنک و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تلخ عیش

(تَ عَ / عِ)

کنایه از کسی است که آزاری و مکروهی و مصیبتی از حوادث روزگار بدو رسیده باشد. (برهان) (آنندراج). کسی که مصیبتی از دنیا دیده باشد و حادثه ای به او رسیده باشد. (انجمن آرا)

لغت نامه دهخدا

تنگ کیش

(تَ)

دهی از دهستان اربعۀ پایین است که در بخش مرکزی شهرستان فیروزآباد واقع است و 313 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

تنگ عیشی

(تَ عَ / عِ)

افلاس و بی چیزی. تنگدستی. تهیدستی. دست تنگی. عسرت معاش:
ز تنگ عیشی بی تاب و توش گشته چو مور
ز ناتوانی بی دست و پای مانده چو مار.
مختاری.
به تنگ عیشی من غنچه خنده ها دارد
کنم صبوح به ته جرعه ای که ماند از دوش.
دانش (از آنندراج).
برای چیست دگر تنگ عیشی مرغان
که غنچه کرده چو گلبن فراخ دامانی ؟
سلیم (ایضاً).
رجوع به تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

تنعیش

(تَدْ)

برداشتن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). برداشتن و بلند گردانیدن خدای کسی را. (از اقرب الموارد) ، نعشک اﷲ گفتن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا